Послание на свети Игнатиј до Смирјаните

Игнатиј, Богоносец,

              до Црквата на Бог Отец и возљубениот Исус Христос, поми­лу­ва­­на со секаков благодатен дар (χαρίσματι), исполнета со вера и љубов, не­ли­шена од ниеден благодатен дар, богодолична и светоносна (αγιοφόρω), која е во Смирна во Азија, – (ì посакувам) во беспрекорен дух и во Божјото слово многу да се радува.

I. 1. Го славам Исуса Христа Бога, Кој така ве омудрил. Сфатив дека сте совршени во вашата непоколеблива вера, како приковани за крстот на Господа Исуса Христа и со тело и со дух, и утврдени во љубовта со крвта Христова, исполнети со доверба (πεπληροφοημενους) во нашиот Господ (Гал. 2, 19), Кој навистина е од родот Давидов по тело, Синот Божји, по Божја волја и сила роден вистински од Дева, крстениот од Јован, за да ја исполни секоја правда (Рим. 1, 3; Лука 1, 35; Мат. 3, 15); 2. вистински прикован (на крстот) заради нас по тело во времето на Понтиј Пилат и Ирод четворо­влас­никот, од чиј плод сме ние, од богоблаженото Негово страдање; та со воскресението „да го воздигне знакот“ (συσημον – знамението) во векови­те за своите свети и верни, без разлика дали се помеѓу јудејците, или поме­ѓу незнабошците, во едното тело на Својата Црква (Иса. 5, 26; Ефес. 2, 16; 1, 22; Кол. 1, 18; 3, 15).

II. 1. Зашто сето тоа го претрпел заради нас – за да се спасиме; и вистински пострадал, како што и вистински Себеси  (εαυτον) се воскреснал (1. Сол. 4, 14). Не како што говорат некои неверници дека Он пострадал привидно (το δοκειν – докетски) – самите тие се привидни (το δοκειν), па како што мислат, така и ќе им биде, ним кои се бестелесни и демонски[1] (Јак. 3, 15).

III. 1. Зашто јас Него (Христа) и по воскресението го познавам во тело и верувам во Него како таков. 2. И кога им пријде на учениците што беа со Петар, им рече: „Допрете се до Мене и видете дека не сум бестелесен демон“ (Лука 24, 36-39; Јован 20, 20. 27). И веднаш го допреа и поверуваа, соединувајќи се (κραθεντες) со телото Негово и со духот.[2] Затоа (потоа) и смртта ја презирале се нашле над смртта.   3. Секако, по воскре­се­нието Он со нив заедно јадел и пиел како телесен, иако духовно е соеди­нет со Отецот (Јован 10, 30; 21, 5. 12; Дела 10, 41).

IV. 1. А ова ви го порачувам, возљубени, знаејќи дека и вие мисли­те така. Но ве молам за претпазливост од ѕверовите во човечки лик, кои не само што не треба да се примаат (кај себе), туку, ако е можно, да не се ни сретнувате (со нив), туку само молете се за нив, за случајно некако да се покајат, што е тешко. А за тоа власт има Исус Христос – вистинскиот наш живот (2. Јов.10; Мат. 9, 6; Филип. 1, 21).

2.  Зашто ако (сè) тоа го направил нашиот Господ (само) привидно, тогаш и јас сум окован привидно! И зошто самиот себеси се предадов на смрт, во огин, пред меч, пред ѕверови?! Но, блиску до мечот – блиску (сум) до Бога; помеѓу ѕверови – помеѓу Бога, само (нека е) во име на Исуса Христа! Сè трпам за да страдам заедно со Него, а ме укрепува Он, Кој постанал совршен Човек (Рим. 8, 17; Филип. 4, 13).

V. 1. Некои не познавајќи Го се одрекуваат од Него, поточно речено: од Него се одречени оние, што повеќе се застапници (συνηγοροι – адвокати) на смртта отколку на вистината. 2. Нив не ги убедиле ниту про­роштвата, ниту Мојсеевиот Закон, ниту пак,  Евангелието до сега, ни стра­дањата (за Христа) на секого од нас поединечно. Зашто тие и за нас истото го мислат (привидно). Зашто, што би ми користело ако некој ме фали, а мојот Господ го хули, не признавајќи го за телоносец (σαρκοφορον)? Оној што тоа не го признава (т.е. овоплотениот Христос), сосема Го по­ре­кнува, станувајќи и самиот смртоносец (1. Јов. 4, 2-3). 3.  А нивните ими­­ња немам намера ни да ги напишам, зашто се невернички. Уште пове­ќе, нека немам потреба ни да ги спомнувам, додека не се покајат со стра­да­њето (Христово), кое е нашето воскресение.

VI. 1. Никој да не се лаже: и наднебесните битија, и славата на анге­лите и началствата видливи и невидливи, ако не поверуваат во крвта Христо­ва, и на нив ќе им се суди (1. Кор. 15, 33; Кол. 1, 16. 20). „Кој може да прими, нека прими!“ Никој да не се гордее со местото (положбата), зашто сè е – вера и љубов, од кои нема ништо поважно (Мат. 19, 12; Гал. 5, 6).

2. Добро запознајте ги оние што поинаку поучуваат (τους ετεροδοξουντας) за благодатта на Исуса Христа која дошла врз нас, (да види­те) како тие се спротивни на верата (τη γνωμη – волјата, мислата) Божја. На нив не им е грижа за љубовта, ниту за вдовицата, ни за сирачето, ни за оние во неволја, ни за врзаниот или одврзаниот, ниту за гладниот или жедниот (Јак. 1, 27).

VII. 1. Од Евхаристијата (Литургијата) и молитвата тие се одда­лечуваат, зашто не признаваат дека Евхаристијата е тело на нашиот Спасител Господ Исус Христос, кое пострадало заради нашите гревови, кое Отецот го воскреснал со (Својата) добрина (Евр. 10, 25; Јован 6, 51-56). Зна­чи, тие кои противречат на Божјиот дар – умираат дискутирајќи (συζητουντες). А би им било подобро да имаат љубов, за да воскреснат (Гал. 1, 1; Јован 4, 10). 2. Затоа е добро да се оддалечувате од таквите, и ниту на­са­мо, ниту, пак, заедно (на собир) за нив да не зборувате, туку да внима­вате на пророците и посебно на Евангелието, во кое ни е објавено страда­ње­то и совршено исполнето воскресението. А поделбите избегнувајте ги ка­ко почеток на (сите) зла (Рим. 16, 17; Тит 3, 10; 2. Јов. 10).

 

VIII. 1. Сите следете го епископот, како Исус Христос Отецот, и свештенството како апостолите, а ѓаконите почитувајте ги како Божја за­по­вед. Никој без епископот да не работи ништо што се однесува на Црква­та. За сигурна да се смета онаа Евхаристија (Литургија) што е под епископ (што ја извршува епископ), или ако тој некому дозволи. 2. Та­му каде што ќе се појави епископот, таму нека има и мноштво народ (το πλητος) – сите верни), како што таму каде што е Исус Христос, таму е и соборната (η καθολικη – католичката) Црква. Не е дозволено без епископ и да се крштева, ниту агапите (вечерите на љубовта) да се извршуваат, туку само тоа што тој ќе одобри, тоа е и на Бога угодно – та сè што пра­ви­те, да ви биде сигурно и правилно.[3] (Јуда 12).

 

IX. 1. Паметно е понатаму да се трезниме и додека, сè уште имаме време, да се покаеме пред Бога (Дела 26, 20). Добро е да се знае за Бога и за епископот. Оној што го почитува епископот, него и Бог го почитува; оној што (во Црквата) таи нешто од епископот – му служи на ѓаволот.

 

2. Нека сè ви изобилува во благодатта, затоа што сте достојни. Во сè ме успокоивте, и вас (нека ве успокои) Исус Христос. Ме засакавте и отсутен и присутен. Бог нека ве награди, поради Кого ако поднесувате сè – ќе Го задобиете.

X. 1. Филон и Реа Агатопус (Доброногиот), кои ме следеа за­ра­ди Божјото слово, направивте добро што ги примивте како ѓакони на Хри­ста Бога, коишто и Му благодарат на Господа за вас, затоа што ги уго­стив­те во секој поглед. (Навистина) ништо нема да ви пропадне.

2.  Жртва и (залог) за вас (αντιψυχον υμων) се мојот дух и моите око­ви, кои вие не ги презревте, ниту, пак, од нив се засрамивте. Нема ни од вас да се засрами совршената вера – Исус Христос (2. Тим. 1, 16; Евр. 12, 2).

XI. 1. Вашата молитва отиде на Црквата во Антиохија во Сирија, од каде што врзан со богодолични окови сите ги поздравувам, иако не сум достоен да бидам оттаму, затоа што сум последен помеѓу нив (1. Кор. 15, 9). Но по волјата (Божја) сум удостоен, не од совеста, туку од Божјата благодат, за која молам да ми се подари совршена, по вашата молитва Бога да Го достигнам (задобијам).

2.  А делото за да ви биде совршено и на земјата и на небото, (ви) доликува во Божја чест вашата Црква да избере богопратеник (θεοπρεσβευτην), та тој, откако ќе отиде во Сирија, да им изрази радост (чести­тање) што (сега) имаат мир и што си ја повратиле својата величина (μεγεθος – углед) и затоа што им е воспоставено нивното тело (το σωματειν – црковна заедница). 3. Значи, ми се чини дека работата е достојна да се испрати некој од вашите со писмо, да земе (таму) удел во прославувањето (на Бога) за ведрината (ευδιαν – спокојството) која по Бога им настапила и што (тамошната Црква) веќе стекнала мирно) пристаниште, по вашата молитва. Бидејќи сте совршени, совршено и мислите. Зашто кога сакате да правите добро, Бог е готов тоа и да ви го дарува (Филип. 3, 15).

XII. 1. Ве поздравува љубовта на браќата што се во Троада, од ка­де и што ви пишувам преку Вур, кој заедно со Ефесјаните, браќата ваши, го испративте со мене, којшто во сè ме успокои. А би требало сите да се угледаат на него, зашто е образец на ѓаконството (служењето) Божјо. Нека благодатта (Божја) го награди за сè. 2. Го поздравувам (вашиот) богодостоен епископ и богоприличното свештенство и сослужителите (συνδουλους) мои ѓаконите, и сите посебно и сите заедно, во името на Исуса Христа и Неговото тело и крвта, и страдањата и воскресението, и телесно­то и духовното Божјо единство и вашето. Благодат на вас, милост, мир и трпение засекогаш (Кол. 4, 7; Ефес. 4, 3-6; 2. Јов. 3).

XIII. 1. Ги поздравувам домовите на моите браќа заедно со жените и децата, и девствениците наречени вдовици. Бидете здрави во силата на Духот (Свет). Ве поздравува и Филон, кој е со мене. 2. Го поздравувам до­мот на Тавија, на која молитвено ì посакувам да се утврдува во верата и љубовта, и телесно и духовно. Ја поздравувам Алка, возљубеното ми име,[4] и Дафнос неспоредливиот, и Евтекно, и сите посебно.

Бидете здрави во Божјата благодат.